Ok, I won't make the effort to translate them, sorry for that. In Dutch they remain. But you could however follow the exciting Rory way and use the untrustworthy yet hilarious Babelfish to do the trick for ya in your preferred language, though I rather call it crippled Babyfish brabble. Perhaps all reviews should be made that way from now on....would make it more exciting, hah!
Jack Rose
s/t
(ARCHIVE)
Greg Malcolm & Tetuzi Akiyama
Brombron 12: Six Strings
(KORM PLASTICS)
Men neme een gitaar, leert erop spelen, echter zonder onnozele Bob Marley of Nirvana covers, maar als een meerkoppige band. Hoe? Fingerpicking is het antwoord op de religie die dit mysterie verhult. Jack Rose is een lid van de band Pelt maar in de vrije tijd brengt hij ook solo platen uit die zijn adoratie van John Fahey in geheel eigen stijl neerlegt. Dit album is een speciale tour editie die niet snel in een winkel te vinden zal zijn, maar daardoor extra speciaal de moeite waard is na te jagen via het internet. In 'St. Louis Blues' zorgt een slide meldoie voor mooie blues melancholie die puur door het hart stroomt. Je kunt er van op aan dat zulke vngervlugge tonen de gitaarfanaat intens doen genieten terwijl de electrofantast vies de andere kant opkijkt. Keuzes vervangen het wikken en wegen. De meeste composities volgen de lijn van ouderwetse blues en slide blues, behalve in 'Spirits in the House' waar in 12 minuten een hypnotiserende raga compositie wordt neergezet in Indiase drone traditie. Echter zonder sitar maar met een speciaal afgestemde western gitaar. De fata morgana van dit geluid had u bijna beetgenomen en de illusie ploft weg maar de droom blijft, zwevend en zwervend. Deze fraai ontworpen hoes in kaartvorm, met een quasi authentieke sepia foto uit omstreeks 1930, is al een waar kunstwerk op zich. Om over de extra waarde van deze schone muziek maar te zwijgen voordat de extase omslaat in geestdriftige kronkels. Greg Malcolm en Tetuzi Akiyama kunnen gezien worden als fingerpickers, maar dan van een zeer improvisatorische discipline die niet strookt met blues. Het geluid is steriel en breekbaar, doch meevoerend. Met 2 gitaren spelen de Kiwi en de Jap driftig door elkaar heen om ook tokkelpauzes in te lassen indien nodig. De composities klinken vooral vals, echter daarin ligt precies de schoonheid die niet 1-2-3 te vertalen is naar een simpele context. Een impressie; grootmoeders klok bij het slaan van het uur, de koekoek heeft opwinding nodig want zijn noten zingt hij niet zo scherp meer, tegelijkertijd piept de deur en klappert de deurknop. Het is de verbuiging van het moment, juist dat ene moment met die ene speciale toon. Of men het nu wilt of niet, deze kabbelende rust brengt de gedachten intuïtief op een ander niveau, ver van de normale wereld en de dagelijkse beslommeringen. Een meditatief gitaarhoorspel waarbij geen verwachting nodig is, is wellicht de beste omschrijving voor deze akoestieke ervaring. Niet te missen voor de drone liefhebber. Tja, en laten we er nog bij zeggen dat Machinefabriek de cover heeft ontworpen op basis van gitaarsnaarverpakkingen. (www.archivecd.com , www.kormplastics.nl)
Greg Malcolm & Tetuzi Akiyama - So We Go
Greg Malcolm & Tetuzi Akiyama - Life On Its Way
Machinefabriek
Zink mcd-r
(CUT HANDS)
Aaron Martin & Machinefabriek
Cello Recycling mcd-r
(MACHINEFABRIEK)
Het is niet te stoppen. Nieuwe 3" cd-r releases rollen namelijk maandelijks van de machinale productieband zonder enige afbraak van de kwaliteit. Rutger Zuydervelt kan met recht geclassificeerd worden als een muzikale ADHD’er, een diagnose om trots op te zijn. Ditmaal presenteert hij een release op het Nederlandse label Cut Hands, een vers label dat andermaal door een Gonzoïst is gestart. ‘Zink’ is de naam van het 15 minuten durende kindje en doet de vormgeving recht aan door middel van een grof zinken plaatje als hoes, chapeau. Het geluid is een bewerking van een live improvisatie in een ondergrondse parkeergarage te Utrecht, een zeer passende context. Beholpen met een opwellende echo, ijzige tonen en uitrek van de aangeslagen gitaar bouwt een minimaal stuk zich op als een constructie in niemandsland. Het is een omgeving met vele wendingen die wij volledig willen begrijpen, om het mysterie te kunnen doorgronden dat ons slapeloze nachten bezorgt daar op die eenzame plek. Het is een spannende zoektocht waarbij de beloning de ervaring zelve is. Op ‘Cello Recycling’wordt het over een andere boeg gegooid. Zuydervelt staat niet alleen en de Amerikaan Aaron Martin is de helper op de cello. De cello wordt in de eerste en langste compositie gebruikt als een dreigend wapenfeit in minimale geluidskunst, waarbij het instrument zwoegt en kreunt onder druk van de drones van Zuydervelt. De volgende 3 tracks zijn solo composities van Martin die een sfeer van tragiek en melancholie uit de doeken doen. Het doet denken aan Rachel’s, echter worden de composities gevormd door pedaalloops en een reeks uitgestrekte tonen die de term "klassieke drones" waardig zijn. Wij wenen mee, de tranen rollen van de wangen in deze momenten van verstilde sereniteit. Wat is het zalig om zo geraakt te worden, midden in de roos van het gevoel. ''Please listen to this record with eyes closed. Thank you''. Deze oprechte boodschap verklapt de meeslepende pracht van dit kleine schijfje. (www.machinefabriek.nu , www.freewebs.com/cuthands , http://www.myspace.com/prisonwine)
Lackluster
Repulsine EP
(SLSK RECORDS)
De stille Fin Esa Ruoho alias Lackluster, blijft ongestoord zijn uiteenlopende electronica stappen in de aangekoekte sneeuw zetten. Soulseek is niet enkel een gletsjer van gratis downloads, maar heeft ook een eigen label en als "Slsk" oudgediende mag Esa daarom zijn digitale bytes laten weerklinken. Onder zijn voeten kraakt en kreunt de vrieskou, knispererende stukjes ijs breken en glijden uit elkaar. De synthesizer tonen herbergen een mooi winterlandsschap dat aan de rand van de lente staat, klaar om van natuurlijke plunje te wisselen. Sneeuwklokjes tingelen mee op de maat van de muziek, want de lente is nu eenmaal een lief en aandoenlijk jaargetijde en het Lackluster geluid gaat daar heel goed in mee. In 'LL060205' wordt dit gevoel tot in de puntjes uitgevoerd, goed voor een kop warme choco, knus met een sprookjesboek op schoot. Denk aan de electronica uit IJsland en Schotland, beiden zijn het plekken waar de tijd stilstaat en de tonen zachtaardig en melancholisch zijn. Als extra noot is te vertellen dat deze collectie deuntjes zijn gemaakt in volks Dublin, het trendy Shoreditch in Londen en de afgelegen prairiestreek Saskatchewan in Canada. Dat Esa op zulke uiteenlopende plekken toch een sterk samenhangende sfeer heeft kunnen grijpen, getuigt van een geest vol verwondering en speelse magie. Dit is betoverend leuke laptopmuziek die de warmte terug in huis heeft gehaald. (www.slskrecords.com)
Lackluster - LL060205
Sickboy
Musical Therapy EP
Cardopusher
I Need Someone I Can Imitate EP
(WOOD RECORDINGS)
De sprinkplank op, hup! En het Wood Recordings label duikt dieper in het wildwaterbad van de Lage Landse electronica. Het label uit Gent en Antwerp van de Vlaamse breakcore trotsen Droon en Sickboy weet wat het wilt; u vastpakken en bijten opdat het virus zich goed mag verspreiden en uw ziel zal innemen. De muzikale ziekte heeft geen onverwachte symptonen want breakcore heeft inmiddels al de plaats tussen de stijlen gewonnen door de geen-stijl attitude. Sickboy, voor zijn kleuterklasjuffrouw nog altijd Jurgen DeSmet, maakt op zijn eerste Vlaamse ep allerlei knutselwerkjes. Ja, muzikale therapie met een dosis humor en een deugnietblik toe en de juffrouw laat hem als beloning buiten spelen. Daar in de zandbak zitten Evi Hanssen, en warempel, Mauro Pawlowski op hem te wachten en zingen ze over ontmoetingen op de maan. Zo simpel is het leven, zittend tussen het verloren speeldgoed en de halfbegraven kattendrollen. Het geluid van deze plaat is meer richting de rave getrokken dan oorverdovende breakcore die we normaal gewend zijn en deze afwisseling toont een nieuwe richting aan die Sickboy hier bewandeld heeft. 'The Riddler' brengt ons even bij een oude mooie boom en tevreden lopen we door. Cardopusher is een nieuw aanstormend talent uit het verre Caracas, Venezuela, waar El Chavez koning, keizer en admiraal is. Breakcore uit Zuid-Amerika, waar moet men daarbij aan denken? verknipte baile funk, verzopen reggaeton? Niets is gelukkig minder waar, want Cardopusher stookt zijn brouwsel met vele ingrediënten die buiten de populaire latino omgeving liggen, echter ligt er wel een sterke nadruk op het geluid van de Caribische eilanden. Tel daarbij de hardrock gitaren en enkele synthesizer deuntjes op en de ketel krijgt een hevige walm van karakter die men ter plekke vloert, want het tempo is moordend. Als de roes is verdwenen, de kater uitgeslapen, dan vragen wij ons verbaasd af wat er schuilgaat achter dit producerende fenomeen. Van goed hout zaagt men hier dubbeldikke planken! (http://wood.widerstand.org/)
Sickboy - The Drifter
Various Artists
Polyphonal
(DELIRIOUS RIOT)
Wie denkt er nog aan de cassettes? Het vertrouwde geluid van gruizige mono, de herinerring aan oude krakkemikkige opnames van de radio, van jezelf schreeuwend met poging tot zingen en kopie op kopie collecties van al je vrienden. Juist, het fenomeen zou ooit terugkomen en wel door de opgegroeide generatie van twintigers en dertigers die hun jeugd nu op volwassen wijze willen onderdompelen. Zo is dat ook bij Delirious Riot. Het obscure cassettelabel uit Utrecht wordt gerund door een zeer opgewekte en geïnspireerde Duitse biologie studente die graag toffe concepten bedenkt en daar zoveel mogelijk vrienden in meesleurt. Het gegoten concept is Polyphonal in de zin van telefoons en hun communicatie eigenschappen waarbij vriendelijke bijdragen van allerlei artiesten de minimale lijn vormen. En dat zijn niet de minsten; onder meer Machinefabriek, Nilo (Wixel), Wouter van Veldhoven, Haruki, Sinebag, Vollmar, Pequeña Fieral , Manipulator Alligator en anderen uit Europese windhoeken. Een speeltuin van geruis, gerinkel en geroezemoes opent zich en de kinderen laten zich meeslepen. Mooie drones, ambient, flarden noise en improvisatorische stukjes wisselen elkaar af in uitgestrekte composities die elk een eigen sfeer bewaren en tegelijk overdragen. Het is een telefoonketting die niet doorbroken wordt en goed in elkaar overloopt. De Twee kanten; A en B, tellen tot 22 minuten, wie niet weg is, is gezien. Want deze cassette moet vooral in eenzame rust gehoord worden. Voor de mensen met cassettevrees; vrees niet, er wordt ook een klein ceedeeke meegegeven. En een button toe, hoera! (www.deliriousriot.com)
No comments:
Post a Comment